Huntington, West Virginia, USA.

Heitt og rakt er orð dagsins.  Rosalega mikill raki í dag og hitinn næstum óþolandi.  Ég var orðinn rennblautur af svita og hita og það sama má segja um hina.  Hitinn tekur vel á og finna kallarnir vel fyrir þessu.  Seinnipartinn í dag lentum við í grenjandi rigningu en stóð hún bara í nokkrar mínútur, en var ansi kröftug.  Einar var fararstjóri í dag og var hann snöggur að fara út af svo að pabbi og Skúli gætu farið í nýju regngallana sína.  Ég ákvað að fara ekki í neitt meira, heldur að verða bara blautur.  Það gerir ekkert til því hitinn var mikill.  En pabbi og Skúli voru í bómullarbolum og jökkum og því blotnuðu þeir illa.  Ég og Einar erum aldrei í neinu úr bómull því það er óþverraefni til að vera í á mótorhjóli.  Við notum eingöngu boli og buxur, þar með talið nærboli og nærbuxur, úr polyester og/eða ull.  Ég sjálfur er búinn að vera í ullar nærbuxum allan tímann og þvílíkur munur.  Að vera í réttum fatnaði skiptir bara öllu máli, sérstaklega þegar maður er í langferðalagi.  Eins og ég hef sagt áður, þá eru flestir Ameríkanar sem við mætum á hjólum klæddir bara í stuttermabol og gallabuxur.  Þeir voru nú ansi aumir og í slæmum málum í dag þegar þessi mikla rigning skall á okkur skyndilega.  Við stoppuðum oft í dag til að fá okkur að drekka, því vökvatapið var mikið.  Við Einar erum búnir að læra á þetta, og erum reynslunni ríkari eftir að hafa hjólað i gegnum Rússland og Mongólíu.  Eins og margir vita, þá er þorsti mjög lélegur mælikvarði á hvort líkaminn þarfnast vökva eða ekki.  Ég datt á hjólinu einu sinni í Rússlandi á slæmum malarvegi, sem betur fer á lítilli ferð, en eftir að hafa staðið upp og reist við hjólið komst ég að því að eina ástæðan fyrir fallinu var vökvaleysi !  Jú, þannig var að hitinn var gríðarmikill og mikið vökvatap og ég ekki passað mig á að drekka nóg, og einbeitingarleysi og þreyta urðu þess valdandi að ég datt.  Við lærðum á þessu og pössum þetta mjög vel.  En pabbi og Skúli eru ekki vanir að hjóla í svona miklum hita og verðum við að minna þá stöðugt á að drekka nóg.  Mjög mikilvægt.  Enn einn dagurinn liðinn og við nálgumst endastöð óðfluga !  Skrítin tilfinning ! 

Hot and humid describes our day.  Incrediable humidity and the heat almost intolerable.  I became all wet and hot because of the sweat and the same story can be told of my pals.  The heat can be difficult and the older guys really felt that today.  Later this day we got heavy rain and it was rather hard even though it wasn't for long.  Einar was a leader today and he quickly decided to stop so my dad and Skuli could put their rainclothes on.  I decided not to do that and simply get wet.  It didnt bother me to get wet because of the heat.  But dad and Skuli had cotton t-shirts and jackets on and therefore they got extremely wet. Einar and I dont never wear anything made of cotton because that isnt good fabric for travelling in.  We only use clothes and that counts also the underwear, made of polyester or wool.  I have been using a wool underwear the whole time and what a great differance.  To wear right clothes can make a big differance, especially on a long trip.  As I have mentioned before most of the Americans I have met on motorcycles are only wearing t-shirts and jeans and we saw many of them rather poor looking and wet when this suddenly heavy rain started today.  Me and Einar now this know and especially after the trip across Russia and Mongolia.  As many of you know, being thirsty isnt necessarily the right mesarue of if your body need water or not.  Once I fell of my motorcycle in Russia on a bad countryroad and after I had stood up I knew I had fell because  I was in a lack of water !  Because of the heat and tireness I had lost my concentration and hadnt drunk enough water that day.  So that was our lesson and therefore me and Einar made sure it didn't happen again.   But my dad and Skuli arent used to ride in such a heat as we are getting now so we are constanstly reminding them to drink water.  Very important.  But one more day has past and the destination is getting closer.  A little bit weird feeling.

Evansville, Indiana, USA.

Ég var nú frekar syfjaður í nótt þegar ég talaði við ykkur í útvarpinu hjá Hrafnhildi og Gesti Einari í gær !  Þau spurðu mig hvort ég hefði hitt einhverja Íslendinga á ferð okkar um heiminn og ég nefndi einn eða tvo.  En það er aldeilis ekki rétt, og verð ég hér með að leiðrétta það.  Við Einar höfum hitt nokkra Íslendinga á leiðinni og langar mig til að fara aðeins yfir það.  Þeir fyrstu sem við hittum voru á ræðismannskrifstofu Íslands í Færeyjum.  Næst hittum við sendiherrann og hans aðstoðarstúlku í Helsinki í Finnlandi.  Svo hittum við kunningja Einars í Tallin í Eistlandi.  Næst er svo Þór Daníelsson í Ulaan Baatar í Mongolíu.  Í Japan hittum við fólkið í sendiráði Íslands í Tokyo.  Þegar til Bandaríkjanna kom, þá hittum við alla Íslendingana á Íslendingadeginum í Blaine, og nefni ég þar Hafdísi sérstaklega.  Svo hittum við Egil " Eagle " Egilsson í Los Angeles sem var eftirminnilegt.  Og núna síðast hittum við frænku okkar, hana Önnu Helgadóttir í Tulsa, Oklahoma.  Nú held ég að þetta sé komið og engum  gleymt.  Trúlega svaraði ég svona vegna þess að ég var að reyna að muna eftir íslenskum ferðalöngum sem við hefðum hitt.  En allir þeir Íslendingar sem við höfum hitt, er fólk sem býr og/eða starfar í viðkomandi landi.  En svona er þetta og ekki meira um það.  Allt frábært fólk og eftirminnilegt og virkilega gaman að hafa hitt alla.  En nú erum við semsagt í Evansville í Indiana fylki í Bandaríkjunum og var leiðin hingað frekar einhæf.  Við hjóluðum frekar ákveðið í dag og stoppuðum lítið og skoðuðum.  Við ákváðum í gær að taka einn svona dag og leyfa Harley bræðrum, pabba og Skúla, að finna hvernig er að vera í ævintýraferð og hjóla eins og við Einar höfum gert svo oft undanfarnar vikur og mánuði.  Það sem ég á við er að í sumum af þeim löndum sem við fórum í gegnum var ekkert annað að gera en að hjóla í gegnum landið og ekkert að skoða á leiðinni.  Semsagt, ekki vera eins og venjulegur túristi.  Þeir höfðu virkilega gaman af þessu og höfðu orð á því að það er greinilega meira en að segja það að fara svona ferð og leysa öll þau vandamál sem upp geta komið.  Því á hverjum degi koma up ótal spurningar sem þarf að svara og margar littlar ákvarðanir sem þarf að taka.  En það sem hafði líka áhrif á það hvernig við hjóluðum í dag er að við Einar þurfum að skila hjólunum okkar til Icelandair Cargo á mánudaginn, og við eigum eftir að fara til Washington með pabba og Skúla og skila þeirra hjólum og síðan að hjóla upp til New York.  Þannig  að tíminn fer að styttast sem við höfum, og má ekkert út af bregða til að þetta eigi að ganga upp.  En dagurinn var heitur og rakur í dag og tók töluvert mikið á að hjóla svona í dag.   Sturta, kaldur bjór og smá snarl í lok dags er ótrúlega gott og vorum við allir hressir og glaðir eftir skemmtilegan dag.  Morgundagurinn verður svipaður.   Það er ótrúlegt að hugsa til þess að aðeins séu fjórir hjóladagar eftir og þá sé bara eftir ca 50 km á Íslandi til að loka hringnum !!!  Jú, ótrúlegt en satt !!  Kílómetrateljarinn datt í 30.000 í dag !  Á ársgrundvelli þýðir þetta akstur upp á ca 120.000 km.  !  Það er ótrúlega mikið.  En svona í lokin, smávegis af  " useless information "   Einar var að reikna það út að í lok ferðarinnar hefur afturdekkið snúist ca 15.000.000 hringi og vélin snúist í ca 120.000.000 - 130.000.000 hringi !!!  Og þar hafið þið það !  Ef þið efist, þá reiknið sjálf og snúið ykkur svo til Einars þegar við komum heim !  Bless í bili.

I was rather sleepy this night (3.15 am) at the radio.  I got this question if we had met some icelanders on our trip around the world.  I said I had met one or two but that isn't of course right and I have to correct that here and now.  Me and Einar have met a lot of icelanders on our way and to start with we met icelanders in the consulate in Faroe Islands.  Next we met the icelandic embassador and his assistance in Helsinki Finland.  Then we met Einar's friend in Tallin Estonia.  Then we met Thor Danielsson in Ulaan Baator in Mongolia.  In Japan we had a meeting with icelandairs in the embassy in Tokyo.  And when we came til the USA we met a lot of icelanders in the Icelandic day in Blaine and there I mentioned Hafdisi especially.  Then we met Egill "Eagle" Egilsson in Los Angeles and that was memorable.  And now we just met our aunt Anna Helgadottir but she lives in Tulsa Oklahoma and then I think a haven't forgot nobody.  But I was probably thinking if we had met some icelandairs as  travellers when I got this question but all the icelanders we have met work or live in the countries visited.  But enough regarding this but it has been very nice and memorable to meet all these people.  But now we are in Evansville in Indiana and the trip to here was rather one-sided.  We rode rather fast today and decided to not stop as much as before.  We decided to take one day like this and let the Harleybrothers get the feeling and experience of the adventure as me and Einar have had the last weeks and months in our trip. As to say not to ride as a tourists if you know what I mean.  To them it was fun and they mentioned that it obviously harder than you think to travel like this for many days and weeks.  Many questions can arise and lot of matters have to be solved.   But it did also matter that now we got that information that me and Einar have to take the motorcycles to the airport - Icelandic cargo next monday.  But before that we have to follow the Harleybrothers to Wasington were they have to return their motorcycles and therefrom they will take the bus to NewYork but we will ride on to the city.  So times fly and we have to be focused the next days so we can finish our last days here in USA with safety.  This day today was rather hot and moistured and it was rather difficult to ride today.  Shower, cold beer and something to eat and we were all happy in the end of the day. Tomorrow will be similar.  It is unbelievable to think that there are only 4 days left in our trip here !  And 50 km to Reykjavík from Keflavík to close the circle !!!  Unbelievable but true !  The counter is at 30.000 km today!  That would be 120.000 km in a year!  In the end, some useless information for you all.  Einar was calculating that in the end of our trip has the rare tire rotated 15.000.000 circles and the engine has run ca. 120.000.000-130.000.000 circles !!  So there you have that.  If you doubt that, calculate for yourself and/or ask Einar when we have arrived home !   But until next time. 

Viðtalið í dag / the interview today

Hér að neðan má heyra viðtalið frá því í morgun á rás 2.  Aftarlega á deplinum eftir fréttir og lag.

http://dagskra.ruv.is/streaming/ras2/?file=4331573

 

Springfield, Missouri, USA.

Oh what a beautiful morning,
Oh what a beautiful day,
I've got a wonderful feeling,
Everything's going my way

Þessi texti fór i gegnum hugann á mér þegar ég var að vakna í morgun.  Textinn er úr lagi úr söngleiknum Oklahoma, eftir þá Rodgers og Hammerstein og þeir verðlaunaðir fyrir.   En svona leið mér þegar ég vaknaði og settist á hjólið í morgun og ég söng þennan texta aftur og aftur einn með sjálfum mér innilokaður í hjálminum.  Kannski eins gott !!   En við vorum ennþá í Oklahoma og fallegur dagurinn tók á móti okkur.  Örlítil þoka var og mjög sérstök birta sem var yfir öllu.  Og þá leiddi ég hugann líka að því hversu vel okkur hefur gengið hingað til ferðinni okkar ( sjö, níu, þrettán ) Öll þau vandamál sem upp hafa komið, hafa verið smávægileg og við leyst þau hratt og örugglega.  Ekkert hefur komið fyrir okkur, hvorki veikindi né annað og vona ég svo sannarlega að það verði áfram.  En það er ekkert sjálfsagt að komast alla þessa leið og fara í gegnum öll þessi lönd án þess að lenda í alvarlegum vandamálum.  En nóg um þetta.  Morgunmaturinn var einfaldur í morgun, Cheerios og mjólk, og við lagðir af stað kl. 7:00.  Við hjóluðum til Tulsa eftir gamla route 66 veginum og hlykkjaðist hann skemmtilega um sveitirnar og að borginni.  Þar stoppuðum við fyrir utan símaverslun, þar sem pabbi var i vandræðum með farsímakortið sitt.  Eftir að búið var að laga það, skruppum við í heimsókn til frænku okkar, Önnu Helgadóttur og hennar fjölskyldu.  Hún og dóttir þeirra, Helga, voru bara einar heima og var virkilega gaman að hitta þær.  Anna passaði mig víst þegar ég var smápatti og hef ég ekki séð hana síðan þá.  Tulsa er falleg borg og búa þau í fallegu hverfi í útjaðri borgarinnar.  Eftir að hafa hvatt þær héldum við áfram í austurátt og fórum við í gegnum nokkra littla bæi sem gaman var að koma í.  En daginn enduðum við svo í bænum Springfield í Missouri fylki.  Þessi bær er þriðji stærsti bær/borg Missouri fylkis, ca 150.000 manns.  Hitinn og rakinn var mikill í dag og tók töluvert á að hjóla í þessum hita, og ég er ekki frá því að þeir Harley bræður hafi verið vel þreyttir eftir daginn, þó að þeir hafi að sjálfsögðu borið sig vel.  En allavega voru þeir sofnaðir mjög snemma í kvöld !!  Það er ekki að marka okkur Einar, því við erum jú í góðu formi eftir að hjólað nokkra kílómetra undanfarna mánuði !  En þeir verða endurnærðir í fyrramálið.  Ég skipti um olíu á hjólinu mínu í dag og er hjólið í superstandi.  Kílómetrateljarinn er kominn í 29.548.  Og að lokum þetta,  allir að muna eftir að mæta til Keflavíkur föstudaginn 10. ágúst og hjóla með okkur síðasta áfangann á leiðinni kringum hnöttinn.  Nákvæm tímasetning kemur eftir nokkra daga.  Engin afsökun tekin gild, bara að mæta og hjóla með okkur !! 

Oh what a beautiful morning,
Oh what a beautiful day,
I've got a wonderful feeling,
Everything's going my way 

These lyrics went through my head when I woke up this morning but it’s from the musical Oklahoma but Rodgers and Hammerstein. But this is just how I felt when I was riding this morning alone on the bike. We were still in Oklahoma and it was a beautiful day, a little bit misty and the lighting was extraordinary. I started thinking about how well this trip has gone for us so far (knock on wood). All the problems we have experienced have been minor and we could solve it pretty easily.  Nothing serous has happened to us so far and I sure hope that it will stay that way. It’s not a sure thing to get the whole way without having serous problems. But anyway, the breakfast was simple this morning, Cheerios and milk, and we started riding at around 7 am. We rode to Tulsa on the old route 66. We stopped in Tulsa because my father was having problems with his phone. After wer fixed that, we visited our aunt, Anna Helgadóttir, and her family. She and her daughter Helga were the only ones at home but it was a lot of fun meeting them. Anna used to babysit me when I was a little boy but I hadn’t seen her since. Tulsa is a beautiful city and Anna lives in a really nice neighbourhood with her family. After saying goodbye we kept on going eastwards and we passed through a coupole of small towns wich was fun. We ended the day in Springfield, Missoury. It’s the 3^rd largest town/city in the state of Missoury, around 150.000 people. The temperature and the humidity was high and it was pretty hard riding in this heat and it was probably harder for the Harley brothers. I changed the oil on my bike today and it’s in good shape now. The km counter is now at 29.548. Finally, everybody remember to show up at Keflavík, the 10^th of August so you can ride with us the final kilometers home. I’ll put in an exact time soon. There’s no excuses, just show up and ride with us ;) – ttyl - Sverrir

 

Chandler, Oklahoma, USA

Hamingjustund !!!  Já í morgun þegar við lögðum af stað og hjóluðum í fallegu landslagi, örlítill vindur í bakið og hitastigið akkurat eins og það gerist best,  þá kemur þessi tilfinning.  Hamingju og frelsistilfinningin flæðir um allan líkaman og maður gleymir stund og stað og nýtur lífsins í botn.  Þessari tilfinningu er ekki hægt að lýsa, en allir mótorhjólamenn þekkja þessa tilfinningu.  Og það sem meira, þessi tilfinning kemur bara öðru hvoru.  Svona var þetta í morgun.  Alveg dásamlegt.  En annars lögðum við snemma af stað í morgun og tókum stefnuna til Cadillac Ranch.  Cadillac Ranch er listaverk sem var reyst 1974 og er staðsett  rétt vestan við borgina Amarillo í Texas.  Þetta listaverk er einfaldlega þannig að 10 stykki Cadillac bílum er stungið hálfum ofan í jörðina í röð.  Merkilegt eða hvað ?  En málið er, að það þarf ekki annað en svona listaverk á góðum stað og milljónir manna koma ár hvert til að skoða !  En þetta var gaman og fróðlegt.  Síðan fórum við í gegnum Amarillo og í úthverfi borgarinnar austan megin, er hið fræga og margumtalaða steikhús, The big Texan steak ranch.  Þetta steikhús er talið eitt af 10 bestu steikhúsum í Bandaríkjunum.  Og það sem meira er að þar er hægt að fá hina frægu 72 oz steik ( ca 2 kg+ ) og ef maður getur klárað steikina á innan við klukkutíma, þá fær maður hana fría !  Um 40.000 manns hafa reynt við þetta skemmtilega verkefni, en aðeins 7.000 manns hafa klárað það !  En þar sem ég var þarna kl. hálf tólf, þá lagði ég ekki í þetta stóra verkefni.  Það verður að bíða þar til næst !  En samt sem áður fékk ég mér stóra steik í hádeginu og var ekki annað hægt þarna.  Ekki er hægt að vera þarna á einu besta steikhúsi Bandaríkjanna og panta bar t.d. hamborgara !  Það væri fáránlegt.  EEEEEENNNNN, pabbi og Skúli pöntuðu sér kjúkling !!!!!!!!!!  Já, þeir pöntuðu sér kjúkling.  Að sjálfsögðu erum við Einar búnir að stríða þeim á þessu í allan dag og munum gera næstu árin.  Bara gaman.  Eftir þetta hjóluðum við áfram í austurátt og fylgdum route 66 að mestu leyti.  Við fórum í gegnum nokkra littla bæi sem voru skemmtilegir og fallegir.  Svo yfirgáfum við Texas og Oklahoma tók við.  Nú erum við pínulittlum bæ sem heitir Chandler og fórum við í gegnum Oklahoma City á leiðinni hingað.  Landslagið var frekar einsleitt, miklar sléttur, en samt gaman, þar sem þetta er mjög ólíkt því sem ég á að venjast.  Svo lentum við í grenjandi rigningu í smástund og enginn okkar var í regngalla, þannig að við rennblotnuðum allir.  En þar sem hitastigið var ca 28 - 33 gráður, þá varð okkur ekkert kalt.  Dagurinn var góður og skemmtilegur og það sem ég vil segja að lokum er þetta, -  Að ferðast á mótorhjóli er stórkostlegt og ættu allir að prófa það einhvern tíma.  Ótrúlega gaman.  En bless í bili. Ps.  Kílómetrateljarinn er 29.085 og ég setti örfáar myndir inn í myndaalbúmið.

I got this increadable feeling this morning when we were riding in a beautiful landscape, with the wind in our backs and the temperature being just right. It was a feeling of extreme happyness and freedome which floated all around my body and you forget the current time and place and just enjoy that exact moment. I have this feeling once in a while and it’s always just as nice as before. But anyway, we woke up early and began riding towards Cadillac Ranch which is an artwork made in 1974 and it’s just west of Amarillo in Texas. This piece of art is made out of 10 Cadillac cars that have been put half into the ground and are lined up that way. The funny thing is that you don’t need more than this to get millions of people there to see it. If was fun seeing it though but after that we walked through Amarillo and out to the eastern suburbs where we saw the famous steakhouse, The big texan steak ranch. This steakhouse is concidered one of the top 10 steahouses in America and it’s also where you can get the famous 72 oz steak! If you can finish the steak within an hour you get it for free. Around 40.000 people have tried it but only around 7.000 people have actually finished it. Because I was there around 11:30 am I wasn’t up to the task. It’ll have to wait better times. But I had a big steak though because you just couldn’t get anything else, I mean, you can’t be in one of the best steakhouses in America and order something other than a steak! But noooooo, my father and Skúli ordered chicken! No, I’m not joking, they ordered chicken which I found ridicilous and Einar and I have been making fun of them since and probably will keep doing that for the next few years. But after that stop we kept on riding eastwards and followed route 66 most of the way. We passed a few small town that were beautiful and fun to watch. We then leaved Texas and entered Oklahoma. We’re now in a small town called Chandler and we passed Oklahoma City on our way to here. The landscape was pretty much the same the whole way, lots of big plains, but it was fun anyway. We also had some pouring rain for a while and since nobody had rainclothes on we got soaking wet. But the temperature was high so it wasn’t cold at all. Today had been fun and I just want to say one thing before I go:- Traveling on a motorcycle is fantastic and everybody who have the opportunity should at least try it. But that’s enough for now. The km counter is at 29.085 and I put some pictures in the album. Ttyl - Sverrir